♠~Alice In E✗O Planet~♣

16-р бүлэг

Би хэдхэн хоромын өмнө Догоос айсандаа чичирч байсан харин одоо тэрэн рүү эгцлэн ширтэж сууна. Улаан хатны туслах гэх цол л түүнийг миний дайсан болгож байсан ч үнэндээ би тэрнийг тийм ч муугаар дүгнэхгүй байлаа. Харин ч бүр түүнд татагдаад байх шиг.

Би: ятгаараа тоглуулсанд баярлалаа

До: зүгээрдээ. Төгөлдөр хуур тоглож чадах уу?

Би: үгүй

До: тоглож үзмээр байна уу?

Би: жаахан сандарч байна. Харин чи чадах уу?

До: Мэдээж. Би тэрний сайхан төрх рүү ичиж зоволгүйгээр ширтэж суухад тэр өөдөөс минь үл ялиг инээмсэглэв. Тэрхэн мөчид түүний хоолойд уусч, харцанд нь төөрч, амьсгалд нь шингэчихмээр байлаа. Сэтгэл татам юм. Би энэ залуугаас юунд жийрхэж айж байсан юм болоо?

Би: надад тоглож өгөөч.

До: чи хүсч бай…Гэтэл хаалга тогшин Чанёл орж ирлээ. Сайхан мөчийг минь үгүй хийсэн түүнд дургүй хүрч байна. Ядаж тэрний хариултыг сонсох боломж олгохгүй яавдаа. Над руу харж байсан Догийн харц Чанёл руу дурамчхан шилжлээ. Бид хоёул түүний энэ гэнэтийн айлчлалд дургүй байгаа байх нь.

Чанёл: Өөө До той байжээ. Сайн уу До? Юу байна даа?

Тэр Чанёлтой мэндэлсэнгүй, сандалаасаа босон цонхны урд очин зогслоо.

Чанёл: Тийм л дээ тийм. Сайн байлгүй яахав. За Ари явцгаая

Би: Ярилцчихсан уу?

Чанёл: Тиймээ.

Би: Тэгэхээр хаана байгааг нь мэдсэн байх нь ээ.

Чанёл: үгүй. Тэр хаашаа явсаныг нь мэдэхгүй гэнэ. За ордон руугаа буцахгүй бол оройтох нь

Би: за.

Би хаалгаар гаран гартлаа цонх руу ширтэх До руу харлаа. Ингээд л бидний хормын төдийхөн учрал дуусч байгаа нь харамсалтай. Гэтэл яг хаалгаар гарахын өмнө тэр эргэж хараад “Дахин бид уулзах болов уу? “ гэх нь тэр. Би ирээдүйг мэдэхгүй, сэтгэл зүрхээ хааш урвахыг ч мэдэхгүй гэсэн ч би түүний өөдөөс итгэл төгс ширтээд “Дараа уулзалтлаа баяртай” гэлээ. Парфенон сүмийг орхин явахад харамсал гуниг хамгийн ихээр төрж билээ. Дахин ирэхийг, түүний уянгалаг хоолойг сонсохыг ямар их хүсч байна гээч. До!, миний сэтгэл зүрхийг хэдхэн хормын дотор эзэмдсэн залуу. Би түүнд чин сэтгэлээсээ, бодол зүрхнээсээ маш ихээр татагдаж байлаа.

Жун Ин, биднийг ганц эвэртийн цусны эрэлд гарахад л улаан ордоныг орхижээ. Тэр Жун Мён ахын захиснаар улаан хатан, түүний долоон туслахыг ажиглаж байж. Гэсэн ч түүнээс хойш тэр ор сураггүй алга болсон билээ. Хамгийн сүүлд тэрнийг Фа гэрийхээ зэргэлдээх моддын дунд олж харсан гэнэ. Тэгээд л болоо, хаашаа, хэзээ явсаныг нь мэдэхгүй. Угаасаа Фа өөрөөсөө өөр хэнийг ч хайхардаггүй хүн. Магадгүй өөрийх нь зарим зүйл  ч тэрэнд хамааралгүй биз.

Ордонд буцан ирэхэд сүүлд орхиж гарсан яг тэр хэвээр байлаа. Би өрөөндөө ороод тольны өмнө зогсов. Өөрийгөө дээрээс нь авхуулаад хөлийн ул хүртлээ гүйлгэж харлаа. Тэгээд дахиад л Дог бодов. Тэрхэн зуур нүүр улайж, зүрх чичирч байгааг нь надад урьд өмнө ийм зүйл ер тохиолдож байсангүй. Өөрийгөө шоолон ганцаар өрөөндөө инээлээ. Магадгүй энэ үнэхээр дурлал гэдэг нь байх. Гэтэл миний өрөө рүү чиглэх хөлийн чимээ сонсогдов. Инээд хөөр арилаж, нүргэлэн цохилох зүрх намжив. Тэр хүн И Фан байлаа. Би сандарсангүй. Дотор минь зөвхөн Догийн л хоолой сонсогдож байсан юм. Тэр хаалга тогшин өнөөх л эелдэг зангаараа зөвшөөрөл хүлээн зогслоо. “Ор ор”. Тэр бүр түгшчээ. Өдөржин намайг хүлээсэн, ном уншиж, дарс уусан ч Чанёлтой юу хийж байгаа бол гэх бодол түүнийг тавгүйтүүлсэн, эцэст нь энэ бүх сөрөг бодлууд хардалт гэдгийг ойлгоод өөртөө маш ихээр гутарчээ. Тэр бодлоо цэгцлэн уртаар амьсгаа аван хаалга түлхэн орж ирлээ. Харин би тольны урдаас холдоод орон дээрээ суув.

И Фан: Чанёл та хоёр хатны туслахууд дээр очсон гэж сонслоо.

Би: Тиймээ. Би явья гэсэн юм.

И Фан: Яаж ийм хөнгөн хуймгай шийдвэр гаргаж чадаваа. Сүүлд юу болсоныг мартаа юу?

Би: Та нарыхаар ердөө л  нэг тоглоом байгаагүй гэж үү?

И Фан: Сигийн хувьд тоглоом байгаагүй. Үхэл амьдралыг нь шийдэх явдал байсан. Тэр Ишинийг үзэн яддаг. Сайхан боломжийн үгүй хийсэн гээд чамайг зүгээр өнгөрөөх юм шиг байна уу?

Би: Намайг хараад тэр лав зүгээр суухгүйг мэднэ. Гэсэн ч миний аюулгүй байдлаас илүү Жун Ин надад чухал байсан юм.

И Фан: Жун Ин үргэлж л хаа нэг тийшээ алга болж байдаг. Хоёр гурван хоног юу ч биш, сар жилээр ч явах тохиолдол байдаг. Тэр бүрт бид улаан хатныг сэрдэж, туслахууд руу нь гүйдэггү юм шүү.

Би: Гэсэн ч энэ удаагийх өөр. Миний буруугаас болж тэр явсан. Надаас болоод хэн нэгэнд муу зүйл болохыг би зөвшөөрөхгүй. Энэ бүх явдал намайг энэ гарагт ирсэнээс болсон, тиймээс бүх хариуцлагыг би үүрэх болно.

И Фан: Чиний дураар шийдэгдэх асуудал биш. Чи хүслээ гээд бүх зүйл чинийхээр болох юм шиг байна уу? Чи бүгдийг хамгаалахыг хүсч байгаа бол эхлээд өөрийгөө хамгаалах хэрэгтэй. Дахин бидэнд асуудал хэрэггүй. Тиймээс өөрийхөө биеийг аятайхан авч яв!

Би: Би өөрийгөө яаж авч явдаг гэж?

И Фан: Чи хайхрамжгүй, бодолгүй, болгоомжгүй, гэнэн итгэмгий. Гэвч өөрийгөө хэт өндөрөөр үнэлдэг.

Би: Хөөх энэ бүх хугацаанд чи намайг ингэж дүгнэж явчээ.

И Фан: Тийм.

Би: Гайхалтай. Гэтэл би чамайг… Бүр чамаас ийм зүйл сонсоно гэж бодсонгүй.

И Фан: Дахин ийм асуудал үүсгэхгүй гэж амла.

Би: Ямар асуудал? Тэнд надад юу ч тохиолдоогүй. Чи харахгүй байна уу?

И Фан: Дахин тэдний гэрт очихгүй. Хэнтэй нь ч уулзахгүй шүү

Би: Би зөвшөөрч чадахгүй

И Фан: Яагаад?

Би: Чамд хэлнэ гэж санаа юу?

И Фан: Чи саяхан өөрөөс чинь болоод хэн нэгэн хохирохыг зөвшөөрөхгүй гэсэн атлаа бидэнд хамгийн их гай зовлон авч ирэх хүмүүстэй уулзана гэж байгаа юм уу?. Тэрний уур буцалж над руу ширүүнээр харж байлаа.

Би: Би тэднээс ямарч гай зовлон олж харахгүй байна.

И Фан: Си Ишинийг ална. Ля чамайг үхэн үхтэл чинь тамд шатаана. Хэн ч анзаараагүй байхад Фа бидний гавлыг атгаад зогсож байх болно. Ми Луханд аль хэдийн үхлийн тавилан зөгнөсөн биз. Энэ тэгээд гай зовлон биш үү?

Би: Тэгвэл бусад нь яах вэ? Соль, Рэ, До. Тэд ч бас аюултай гэж үү?

И Фан: Чи яагаад ойлгохгүй байгаа юм бэ? Тэд бол улаан хатны туслах. Тэд эзэндээ үнэнч.

Би: Чи ч бас улаан хатны хайрт ноён биш билүү?

И Фан: Тийм. Гэхдээ Ишин та хоёрт занал хийлсэн тохиолдолд лав биш!

Тэр маш ууртайгаар гарч одлоо. Саяхан л би хөөрч догдолж байсан гэтэл энэ бүхний дараа зүрхэн дэхь оч унтарч, сэтгэлд хүйтэн салхи сэвэлзэж орхих нь тэр.Би байн байн санаа алдаж өөртөө тохиолдоод байгаа бүхнийг шийдэж чадахгүйн эрхэнд хайрт хэрээгээ дуудлаа. Тэр ч бас дотор нь хурсан бөөн бодлыг надтай ярилцахаар удаан хүлээж байжээ.

Би: Чи дахиад л Кюнсүүтэй хонгилд төгөлдөр хуур тоглож суугаа юу?

Кюнхи: Тиймээ. Танд юу тохиолдоо вэ? Бүр ядарчихсан харагдаж байна.

Би: Чи хэнд ч хэлэхгүй биздээ. Тэр тусмаа ахдаа

Кюнхи: Та хэдийн мэджээ.

Би: Чи миний чадварыг мартаа юу? Би чиний бодлыг харсан. Бас нэг зүйлийг гайхсан. Чиний дурсамжууд үнэхээр үнэн гэж үү?

Кюнхи: Мэдэхгүй ээ.

Би: Би шалгаж үзэж болох уу?

Кюнхи: Мэдээж

Би тэрний гараас атгаад нүдээ аньлаа. Тэгээд тэртээх дурсамжинд нь нэг нэгээр орж эхлэв. Өвдөлт, шаналал, ганцаардал, халамж, савтай нил цэцэг, дээвэр дээр суух уйтгарт хөвгүүн, анхны хайр, аз жаргалтай өдрүүд, цагаан төгөлдөр хуур, төсөөлөөгүй анхны үнсэлт, дахиад л өвдөлт ганцаардал, уй гашуу, тэгээд эцэст нь үхэл. Би нүдээ нээгээд тэрэн рүү гайхан харлаа. Түүний амьдралын сүүлийн хором үнэхээр гунигтай юм. Эхлээд тэр түүнээс хагацсан дараа нь тэр хорвоогоос хагацжээ.

Кюнхи: Энэ бүхэн үнэн гэж үү? Бидэнд үнэхээр өөр амьдрал байсан гэж үү?

Би: Энэ үнэн Кюнхи. Чиний дурсамж үнэн. Бидэнд бүгдэнд нь өмнөх амьдрал сайхан дурсамж аз жаргалтай гэр бүл байсан. Гэсэн ч тэр амьдрал хэдийн дууссан.

Кюнхи: Тэгвэл энэ ертөнц үнэн гэж үү?

Би: Харамсалтай нь тиймээ.

Кюнхи: Тэгвэл надад харамсах зүйл алга. Өнгөрсөн амьдралдаа би түүнээсээ хагацсан одоо харин хамт байна. Тэр санах үгүй нь хамаагүй. Бид хамт байгаа нь л надад чухал.

Би: Мэдээж би чиний өмнөөс баяртай байна.

Кюнхи: Харин таны хувьд

Би: Өнөөдөр би нэгэн гайхалтай хүнтэй уулзсан. Гэтэл ах чинь түүнтэй уулзаж болохгүй гэх юм.

Кюнхи: Та дурлачихсан юм уу?

Би: Үгүй. Гэхдээ магадгүй. Би тэрнийг өмнө нэг удаа холоос харж байсан. Харин өнөөдөр ярилцаж үзлээ. Тэр надад маш их таалагдсан. Амнаасаа унагах үг бүр нь уянгалаг яруу, над руу ширтэх нүд нь уусмаар сайхан, үнэр, харц, уруул, бүх зүйл нь үгээр илэрхийлэхийн аргагүй үзэсгэлэнтэй. Би бүр түүнд бүрэн автчих шиг болсон. Гэхдээ энэ цаг мөч дурлахад хэтэрхий богинохон хугацаа биш гэж үү?

Кюнхи: Миний хувьд хангалттай хугацаа гэж бодож байна. Дурлал гэдэг цаг хугацаанд биш сэтгэл зүрхэнд захирагддаг эд. Би ч нэгэн цагт үхтлээ, хайлж уустлаа дурлаж үзсэн хүний хувьд батлаж байна. Харин ахыг битгий тоо. Тэр үргэлж намайг төгөлдөр хуур тоглож болохгүй гэдэг байсан. Кюнсүүтэй уулзаж ч болохгүй гэдэг байсан. Гэтэл тоглосон тоглоогүй би сонсголоо алдаж, түүнтэй уулзсан уулзаагүй эцэст нь үхсэн. Тэр үнэхээрийн олон дүрэм журманд захирагддаг гэтэл тэр ч бас энд үхчихсэн бидэнтэй хамт байна. Ямар ч сайн хууль сахиулагч эцэст нь бусдын адил үхдэгийн баталгаа энэ биш үү?.

Би: ойлголоо. Чамайг ингэж хэлсэн чинь тайвширчихлаа.

Хүн үхсэн ч өөрчлөгддөггүй бололтой. Гэхдээ И Фан яаж үхсэн бол бас яагаад Кюнхигийн хайрт Кюнсүү үхчихсэн юм бэ? Орь залуугаараа амьсгал хураасан тэд юунд нэг дор энд цуглараа вэ? Бэкхён, Жун Ин, Жундэ , Ишин Жунмён, Лухан бүгд Кюнхигийн дурсамжинд байсан. Тэр бүү хэл энэ гарагт хамгийн сүүлд ирсэн Сэүн хүртэл шүү. Дотроо ургуулан бодож, учрыг нь олох гэсээр шөнийг би барлаа. Нойрноосоо сэрмэгцээ л дахин бодож эхлэв. Учир нь би өөрийгөө Дог эцэс төгсгөлгүйгээр бодож, санагалзах аюулаас хамгаалж байсан юм. Гэсэн ч бодлын мухарт тэр байсаар байлаа. Угаас би тэрний хоолойг мартаж чадахгүй шүүдээ. Босч шүршүүрт орохдоо, гарч ирээд  өөрийгөө хувцаслахдаа ч бодлоо.

Кюнхи надад өглөөний цай бэлдэн ширээн дээр тавьсан тул идэхээс өөр аргагүй байв. Тэр уг нь эелдэг, дуулгавартай ч яг л ах шигээ өөрийг нь үл тоож, үгнээс нь гадуур хөдлөхөд дургүй. Тиймээс хичээл зүтгэл гарган хийсэн зүйлийг нь үнэлэхгүй бол болохгүй. Уг нь надад юу ч идэх сонирхол байсангүй. Чанамалтай талхнаасаа нэг хазангаа өнөөх онгойдоггүй номыг дахин нээх гэв. Зөрүүд юм гээч. Идэж дуусаад хоосон тавцангаа үзүүлэн тэрнийг магтахаар доош буулаа. Кюнхи хүн болсоноос хойш энэ ордон эмх цэгцтэй, үргэлж хөгжим хангинаж,  сайхан хоол үнэртсэн газар болон хувирсан. Энэ байдал хүн бүхэнд таалагдаж байх шиг. Харин би өрөөнөөсөө гарахаа больсон билээ. Бодох зүйл их, бас жаахан хүүхдүүдийг харах хэрэггүй болсон юм. Шатаар уруудаж байтал ордоны хаалга тогших чимээ сонсогдов. Сэүн маш хурдан очин хаалгаа нээлээ. Улаан ордонд амьдардаг хэн нэгэнд илгээмж иржээ. Тэр тусмаа эмэгтэй хүнд гэнэ. Энэ ордонд ердөө хоёрхон эмэгтэй амьдардаг шүүдээ. Илгээмжийг авч ирсэн хүн нь Сэүнтэй нийлэн оруулж ирлээ. Бүгд гайхан үүдэнд цуглацгаав. Хэзээ ч өмнө захианаас өөр зүйл хүргэгдэн ирж байгаагүй. Гэтэл энэ удаа бүр хүний хэмжээтэй том илгээмж ирж байдаг.

Сэүн: Хэнээс ирсэн юм бол?

-Нэрээ хэлээгүй ээ ноёнтоон.

Сэүн: Тэгвэл хэнд гэсэн юм.

-Мөхөс надад хаягаас нь өөр юу ч хэлсэнгүй. Өршөөж хайрла. Тэр үнэхээр юу ч мэдэхгүй ажээ. Сэүн талархал илэрхийлээд тэр хүнийг буцаалаа.

Том цаасаар ороосон илгээмжийг бид зочы өрөөнд оруулан нээлээ. Нээх гэхээсээ илүү цаасыг нь Бэкхён урж хаясан юм. Ягаан цэцгийн хээтэй нимгэн холтослог цаас газарт урагдан унахын цагт гэрэл гялбуулан цасан цагаан босоо ятга нүднээ ил боллоо. Би нүдэндээ ч итгэсэнгүй. Өчигдөрхөн Догийн өрөөнд тоглож суусан өнөөх босоо ятга өнөөдөр гэрт хүргэгдэн ирлээ гэж үү. Тэгэхээр нууцат илгээмж босоо ятга юм бол нууцлаг эзэнтэн нь До биш үү? Би баярлан инээмсэглээд өөрийхөө бэлэгний өмнө очлоо. Тэгээд дахиад л утсаар нь гараа гүйлгэв. Дахин энэ хөг аялгууг сонсоно гэж  төсөөлсөнгүй. Үнэндээ энэ ятгыг хараад дахин Дотой уулзсан мэт л санагдсан юм.

Тау: Тэгэхээр чамд иржээ.

Би: Тиймээ

И Фан: Ингээд л чи зөвшөөрөхгүй байж. Тэдний нэгнээс ирсэн тийм биздээ.

И Фаны уурлахыг би тоосонгүй. Энэ их баяр жаргалаа үгүй хийхийг хүсэхгүй байна.

Би: Сэүн өрөөнд оруулаад өгөхгүй биз?

Минсок: Би оруулаад өгье

Би: Ойлголоо баярлалаа

И Фан: Тэгэхээр бүр хүлээгээд авчихаж байгаа юм уу?

Би: Тиймээ. Өөр асуудал байна уу?

И Фан: Яг одоо буцаа. Эсвэл гаргаж хая

Би: Үгүй

Тэр дахин намайг гомдоож чадахгүй. Эхэндээ тэр төрсөн дүүгээ гаднах үзэмжээр нь дүгнэж хараал, тагнуул хэмээн буруу шааж байсан. Бүр хөөх ч биш устгахыг завдсан. Гэтэл одоо түүнээс ирсэн нандин бэлгийг хая гэнээ? Үгүй. Тэр үргэлж өөрийхөөрөө зүтгэж бусдыг үл тоож болохгүй. Үхэх байсан ч би энэ бэлэгийг буцаахгүй.

Минсок өрөөнд  ятгыг минь болгоомжлон оруулж өглөө. Одоо л энэ өрөө надад таалагдаж байх шиг. Би баяртай нь аргагүй ятгаа тоглолоо. Ятганаас эгшилэх ая намайг тайтгаруулж, сэтгэл уужирч байв. Гэтэл ширээн дээрх ном амь орсон мэт дэвхцэж байснаа гэнэтхэн нээгдэж орхив. Саяхан л урж тасдахаас бусдаар нээгдэх боломжгүй байсан ном ятгын аянд хуудасаа дэлгэлээ гэж үү? Би хаагдахаас нь өмнө хурдан очин үзлээ. Ямар ч гарчиг хаяггүй, зөвхөн хээнцэр титэмийн дардасаар ном эхлэлээ. Таугийн надад үзүүлсэн түүхийн хэлхээн дэхь хуучин цаг үе энэ номын нэг хуудсанд дүрслэгджээ. Мөн үзэсгэлэнтэй цагаан хатны ч зураг байх юм. Үнэхээрийн үзэсгэлэнтэй. Цагаан хатан ба түүний долоон туслах гэсэн хуудсыг хараад би зогслоо. Тэдний зурагны дор өнгөрсөн бүх дурдатгал нь байлаа. Би Догийн зургыг хуруугаараа  гүйлгэхэд зүрх дахиад л хүчтэй цохилов. Цагаан хатан өөрийн өв тэгш долоон туслахаа долоон нотын нэрээр нэрлэсэн гэнэ.

Тэд бол хүний долоон араншин юм.

Рэ: аз жаргал баяр баясал.

Си: уйтгар гуниг.

Ля: догдлол, сэтгэл түгшил.

Фа: уур бухимдал.

Ми: Төсөөлөл.

Соль: чиний дотоод хүн.

До: Айдас, тэвчээр гэсэн байлаа.

Тэдний тухай хэдэн бүлэг үргэлжилсэн байсан ч дараа тухтай уншихаар шийдэн дараагийн хуудсуудыг гүйлгэж үзлээ.

Би: Lost happiness…

Дараагийн бүлэг арван хоёр хуудастай байсан юм. Хуудас бүрт цэцэг бас үнэт чулуу дороо тайлбартай байх юм. Би сайтар харлаа. Арван хоёр цэцэг, яг түүнд тохирсон арван хоёр үнэт чулуу.

Алтанзул

Цахирмаа

Хонин нүдэн

Сарнай

 

Гүнжийн нулимс

Нил

Үүрийн цолмон

 

Кактус

Наранцэцэг

 

 

Намуу

“Violence of Violet”. “Нил цэцгийн хүч”. Нил цэцэг бас хүч.

Чулуу бүхэнд нууц бий. Харин цэцэг гэдэг үнэн. Нууц ба үнэн. Өнгөрсөн биднээс үнэнээ нууж, дурсамж харин салан оджээ. Алдагдсан арван хоёр дурсамжийг бий хаанаас олж харах вэ? Үнэн хэр хол тэнүүчилсэн бол? Цэцэгс хаана нуугдав?  Хэн энэ бүх асуултын минь хариултыг өгч чадах вэ?  Хамгийн чухал нь бид алдагдсан дурсамжаа яаж олж авах вэ?

Хаалганы цаана цохилох зүрх намайг сатааруулж, бодлыг минь хийсгэн одлоо. Тэр дахиад л өрөөний минь хаалгыг тогших гэснээ бардам зандаа дийлдэжээ. Эхэндээ хэн үүдээр минь эргэлдээд байгааг сонирхож гайхдаг байсан ч эцэст нь хариулт нь тодорхой гэдгийг мэдсэн юм. Би тэрний бодолд “Ор ор” гэж шивнэлээ. И Фан гайхаж бас түгшчээ.

Би: Ямар нэгэн юм болоо юу?

И Фан: Үгүйдээ.

Тэр эмээсэндээ эсвэл надад баригдсандаа доош ширтэж, хэлэх гэсэн үгээ олж ядан зогсоно. Тэгсэнээ арай хийн ухаан орсон мэт над руу цоргитол ширтсэнээ нааш алхаж эхлэлээ.

И Фан: Би бүдүүлэг аашилсанаа мэднэ. Гэхдээ энэ бүхэн чиний төлөө байсан

Би: Мэднээ.

И Фан: Чамайг тэдний гэрт очсон гэдгийг сонсоод л өөрийн гэсэн ухаангүй болчихсон. Тэр үед Ишин гэмтсэн. Харин дараарийг нь чи байхвий гэхээс би айж байна.

Би: И Фан зүгээр дээ. Би ойлгож байна. Энэ бүхэнд миний буруу ч бас байгаа. Би хэт томоогүй аашилж. Уучлаарай.

Тэр алхсаар бараг ширээнд тулан ирээд номыг анх удаагаа тогтож харлаа. Нүд нь томорч амьсгаа нь тасалдаж гайхсан гэхээсээ илүү яах учраа олохгүй байгаа хүн шиг харагдав.

И Фан: Чи энэ номыг авчихсан юм уу?

Би: Тэр үед орхих боломж олдоогүй. Мэдээж миний буруу. Гэхдээ надад өөр сонголт байсангүй.

И Фан: Бүр нээчихэж

Би: Санаандгүй л

И Фан: Гайхалтай

Би: Тэгэхээр энэ номыг авсаны төлөө чи намайг загнахгүй юм уу?

И Фан: Дахиж би чамд хэзээ ч уурлахгүй. Бас чамаас дахиж зөрөхгүй. Хэлсэн бүхнийг чинь биелүүлэх болно. Чиний хүсэл бол минийх

Би: Үнэхээр үү?

И Фан: Тэгэлгүй яахав.

Тэрний нүд гэрэлтэж, уруулд нь инээмсэглэл тогтож, хүйтэн хөндий төрх нь оргүй арилжээ. Энэ л миний мэдэх жинхэнэ И Фаны төрх билээ.

И Фан: Тэгээд номонд юу гэж бичсэн байна. Биднийг дахиад үхнэ гэнэ үү?

Би: Учрын олохгүй юм. Цэцэгс бас үнэт чулуу. Үнэнийг яаж олох вэ?

И Фан: Чулуу гэнээ? Би харж болох уу?

Алдагдсан дурсамжийн бүлгийг түүнд нээж өгөв. Тэр хуудас бүрийг анхааралтай харсанаа над руу дахиад л инээмсэглэлээ.

И Фан: Энэ цэцэгсийг би хаана байгааг мэднэ

Би: Хаана гэж?

И Фан: Би чамд энэ гарагийн хаа нэгтээ сарнайгаас өөр цэцэгс ургадаг гэж хэлсэнийг санаж байна уу?

Би: Тиймээ. Бүгд байгаа гэж үү?

И Фан: Мэдээж.

Би: Тэгвэл бид очиж болох уу?

И Фан: Би чамд амласан. Чиний хүсэл бол минийх

Би: И Фан…

И Фан: Үдэш болмогц явцгаая

Би: Яагаад орой гэж?

И Фан: Чи маргаашийг хүлээж тэсэх үү?

Би: Үгүй

И Фан: Тэгвэл орой уулзацгаая. Тэр өрөөнөөс гарахдаа дахиад л инээв.

Би түүний энэ иээмсэглэлийг хэзээ ч мартахгүй. Дотно дулаахан миний хүсч хүлээдэг И Фан хэдийн дэргэд минь иржээ. Гэсэн ч миний зүрх Дог нэхэн санагалзаж, үгүйлсээр байлаа. Би түүнийг харахыг маш ихээр хүсч байна.

ЗТ: Холбоос руу орж үзнэ үү! (Зар суртчилгаа биш)

Орхигдуулсан зүйлээ олж харна гэж найдаж байна.

 

До, Рэ, Ми, Фа, Соль, Ля, Си энэ долоогийн хэнийх нь өмнөх түүхийг уншмаар байна санал бодлоо хэлээрэй.